«دختر» هشتمین فیلم بلند رضا میرکریمی سه جایزه اصلی بهترین فیلم، بهترین بازیگر نقش اول مرد و بهترین فیلم به انتخاب تماشاگران را در جشنواره بین‌المللی فیلم مسکو به دست آورد؛ جوایزی که نشان می‌دهد فیلم تازه میرکریمی نگاه فراملی دارد و در خارج از مرزهای ایران نیز جذابیت‌های لازم را دارد.

سی و هشتمین جشنواره بین‌المللی فیلم مسکو به عنوان یکی از معتبر‌ترین رویدادهای فرهنگی هنری در شرایطی از تاریخ سوم تا دهم تیر ماه برگزار شد که فیلم سینمایی «دختر» به کارگردانی رضا میرکریمی سینماگر توانمند کشورمان، نماینده سینمای ایران در بخش مسابقه این رویداد بود. 

میرکریمی که پیش از این برای فیلم «به همین سادگی» از این جشنواره جایزه بهترین فیلم را دریافت کرده بود و فیلم‌های «امروز» و «یه حبه قند» از مجموعه آثارش به زبان روسی ترجمه شده، این بار نیز توانست اقبال مخاطبان روس را جلب کند و این بار «دختر» تازه‌ترین ساخته‌اش، بهترین فیلم به انتخاب تماشاگران شد. 

«دختر» همچنین علاوه بر دریافت تندیس اصلی جشنواره برای بهترین فیلم از سوی هیأت داوران، سومین جایزه‌اش را نیز برای نقش آفرینی فرهاد اصلانی دریافت کرد و اصلانی جایزه بهترین بازیگر مرد را برای حضور موثر در مقابل دوربین میرکریمی از روس‌ها دریافت کرد تا یک شب پرموفقیت برای این کارگردان پنجاه ساله سینمای ایران رقم بخورد.
 

«دختر» از چند منظر شبیه آثار پیشین این کارگردان و از چند زاویه، بی‌شباهت به هفت اثر قبلی او. ماجرای فیلم آقای عزیزی که سرپرست بخش تعمیرات و نگهداری پالایشگاه آبادان است برای مراسم خواستگاری دخترش آماده می‌شود و ستاره (با بازی ماهور الوند) دختر دیگرش در‌‌ همان روز قصد سفر به تهران برای شرکت در جشن خداحافظی یکی از دوستان هم‌دانشگاهی‌اش را دارد. 

در میان این سفر، اتفاقاتی رخ می‌دهد که آقای عزیزی (با نقش آفرینی فرهاد اصلانی) در جستجوی دخترش به تهران می‌آید؛ دختری که پدرش تعصبات مرسوم در شهرستان‌ها را دارد و قصد شوهر دادن سریع دخترش را دارد؛ اما دختر مکرراً خواستگار‌ها را رد می‌کند. پدر به پایتخت می‌آید و مجموعه اتفاقاتی رقم می‌خورد که نگاه پدر را نسبت به آنچه تاکنون رخ داده، با تغییرات جدی مواجه می‌سازد. 

فیلم «دختر» به واسطه مسیری که فرهاد اصلانی به عنوان بازیگر نقش پدر تا رسیدن به دخترش طی می‌کند، به نوعی یادآور «خیلی دور، خیلی نزدیک» چهارمین فیلم میرکریمی است؛ اما فضای شهری و وقایع متفاوتی که در لوکیشن «دختر» رخ می‌دهد، نسبت به لوکیشن «خیلی دور، خیلی نزدیک» تفاوت‌های آشکاری می‌گذارد. 

در سکانس پایانی ـ که برای لو نرفتن داستان به آن اشاره نمی‌کند ـ دختر در ‌‌نهایت ترجیح می‌دهد یادگارهای گذشته که نماد ریشه‌هایش است، حفظ کند؛ اتفاقی که در برخی آثار دیگر میرکریمی نیز مورد توجه قرار گرفته است. واضح‌ترین نمونه مشابه، در «یه حبه قند» از دیگر فیلم‌های تحسین شده میرکریمی است، که دو کاراکتر پس از آنکه زمین را به قصد کشف گنج خانه قدیمی می‌کنند، به ریشه‌های یک درخت کهنسال می‌رسند.